Carta dende Senabria

  • Autor de la entrada:
  • Categoría de la entrada:Blog
  • Comentarios de la entrada:Sin comentarios

Por Xairu López.

Guoi estás tan dentro de min, que xa nunca nun sabréi, nin quiero, cúmo serié de murnia y escura a mia vida ensin a tua presencia.

El nuosu sí que foi un amor d’aquellos que deixan guolga, quiciás porque te conozo dende siempre, porque cuando numás yera un rapacicu, xa me cruciaba contigo polas viellas cais d’este puobru y nun podié evitar perdeme nos tous guollos, craros y cansos por un cientu de desilusiones d’esas que nun-le quieres contar a naide.

A verdá yíe qu’anguaño, cuasi m’avergoña’l recordar todo lo que tardéi en coller as arrancadeiras suficientes p’achegame a ti y dicite cona inseguranza d’un zarabetu que llevabas afitada no mieu ser dende a primer sonrisa, y que poucas veces estuviera tan seguru de dalgo cumo de qu’estábamos feitos l’ún pal outru. You, lligaba amodo as mias palabras cono envís de nun cometer el más mínimu error nun intre tan crucial cumo ese, y tú, tembrando cual vasu d’augua na mano d’un viellu, sonreías con dulzura y abrías as tuas puortas a us felices días que díbamos vivir dende entuonces dica guoi.

Amor, foi contigo con quien descubrí as palabras clave qu’amosonen us significaos de todo aquello que dalguna vez foi parte de min. Cuando a soledá acantiaba y espantaba as mias ideas, ehí estabas tú p’achegame outra vuolta a tranquilidá cono tebiu beisu dus tous llabios, y you, alendando’l tou aire, recobraba l’animu y caía de nuovo no feitizu n’onde acaba apigazando todu aquel que te conoz. Poro, si dalgún día tuviera que me ver obrigáu a quedame sólo con una imaxe de tódalas que dibuxan a cadarma das mias alcordanzas, ensin dubia garrarié dalgún d’esos momentos en qu’en bouca de mieu buolu ou mia mai, t’esnudesti y ufiertesti a min, deixando que me chenara de tódolos secretos qu’escuondes despuéis de tantos y tantos carreiros andaos.

Remato xa estas ringleiras robrando cono mieu sangre a promesa de que siempre podrás contar comigo, de que nunca nun estarás sola, y de que d’agora n’adelantre serás el destinatariu de todo lo mellor que puoda surdir d’este xa non tan xoven que poudo probar el miel que remanez del tou xeitu. ¡Ah amor! y  nunca nun t’entrugues por qué fago esto, esa verdá yíe un tesouru que siguiréi guardando hasta’l mal postreiru.

Sos lo mellor que nunca nun chegóu a min y que siempre lluitaréi por conservar, sos a llengua llionesa.

Deja una respuesta