Asociación Cultural Faceira

Cuontu da mocinha lloba

Miguel Ángel González.

Era unha mocinha que la eicharon os padres fuora de casa con unha maldición: que la comiran os llobos. Ya entoncias a rapaza marchóu pal monte, conhos llobos; pero conha maldición que ye eicharon os padres, os llobos nun la comiron. Ya fíxose ella lloba; coíu a piel ya todo de llobu.

Ya entoncias, nun puoblu había unha casa na que secaban as castañas tódolos del puoblu, na casa aquella. Había, aisí, un desván darriba…; you nun sei cúmo lo fairían, pero que secaban mutas castañas. Ya despuóis iban dar-yes vuolta. Ya aquel qu’iba, a moza comíalu ya nun salía más. Ya ella, desque los comía, peinhábase ya preparábase na casa aquella, al llume. Ya cuando se preparaba, tiraba a piel; despuóis volvía ponhella ya yá era lloba.

Ya cuando vingo un mozu del serviciu, dixéron-ye lo que pasaba nel puoblu. Ya entoncias dixo:

– Puos vou ir you.

Ya a familia nun quería que fora, porque lu iba comere. Ya él dixo:

– Puos vou.

Puos vou, puos vou… puos foi. Foi, fixo’l llume ya xubíu ás castañas; ya tapóu a boca ya todo, qu’ella nun olira nada. Ya ella, despuóis, peinhóuse ya preparóuse; tiróu a piel ya era unha muyer…buono… ¡guapísima! Ya él baxóu amodo, aspacín, con todo tapao, que nun olira nada. Cumo ella tenhía’l pelu llargu, estaba peinhándose aisí, cara p’abaxo. Ya él baxa, cuoi a piel ya tírala. Había un llume mui grande, grande, grande, grande… ya metíula nel mediu del llume. Ya abrazóula bien, aisí, bien abrazada. Porque, si non, la saca. Ya dixo ella:

– Mira: si un pelu me quedara del pelleyu, lo más grande que t’iba quedar era unha oureya.

Ya entoncias, puos cumo a piel queimóu toda, puos casóuse con ella.

Este cuento fue narrado por Jesusa Rellán González, de Burbia, en noviembre de 1985, y transcrito en castellano en CAMARENA, J., Cuentos tradicionales de León, I, Tradiciones Orales Leonesas, III, Seminario Menéndez Pidal, Universidad Complutense de Madrid y Diputación Provincial de León, 1989.

Fue adaptado por mi al habla de la comarca vecina de Furniellla y corregido por Fernándo Álvarez-Balbuena, profesor de Filología Románica de la Universidad de Oviedo.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *